14e plaats Europabeker Brasschaat

14e plaats Europabeker Brasschaat

Na enkele weken van pech, valpartij in mexico en een bacteriele infectie een week later waardoor ik een week niet kon trainen, is het me toch gelukt om in Brasschaat een deftige race af te werken. Als “topsporter” ben ik uiteraard niet snel tevreden.. de conditie was volgens mij niet 100% gelukkig liet hij mij ook niet helemaal in de steek, en een 14de plaats in een sterk bezette wedstrijd is zeker niet slecht. Al had ik voordien toch voor een betere klassering willen gaan…

De dag voordien werden er na de briefing, onder de belgen, nog enkele taktische plannen gesmeed. Stijn Goris en “onze” Tom zouden na het zwemmen mij op de fiets opwachten om mij zo snel als mogelijk terug vooraan te brengen, zonder dat ik zelf de hete kastanjes uit het vuur moest halen. Tom was sinds Antalya ook niet van pech gespaard gebleven, en vermits zijn loopconditie niet 100% was wou hij zijn race dus wel opofferen voor mij. Thanks! Willem zou proberen vooraan mee te zijn met het “elite” zwemgroepje en volgen zonder zelf initiatief te nemen op de fiets. Zodat ook hij met zo fris mogelijke benen aan het lopen zou kunnen beginnen, al dan niet met een voorsprong op het “grote pak”.

Zo gezegd zo gedaan, Willem kwam als eerste uit het water. Redelijk zotjes gezien de kwaliteit van de andere zwemmers in de race… En een “elite groepje” van 10 man had zo de afscheiding geforceerd en zou op de fiets ongeveer een minuut en half voorsprong nemen op het grote pak. In deze groep toch wel de zotste namen met oa Unger, Luis, Salvisberg, Le Corre… Tom en Stijn volgden vooraan in het grote pak, ik kwam een 15à20″ later in de staart van de groep aan wal, zodat deze twee niet erg lang moesten wachten op mij. Beide vormden een treintje en na 4km rijden zaten we vooraan in het grote peleton.

Op dat moment dacht ik zelf nog dat dit de kopgroep was, maar blijkbaar was er dus dat groepje met Willem vandoor… Stijn en Tom reden dan nog de ziel uit hun lijf om het tempo hoog te houden. Gemiddelde van 43km/u na de race.. Maar we kwamen eigenlijk niet terug op de groep voorin… Ze kregen ook niet bijster veel steun in de achtervolging, dus het is niet helemaal vreemd dat die groep vooraan, waarin iedereen gedeelde belangen had, even snel of sneller reed…

Met iets meer dan een minuut achterstand begon ons peleton dus aan het lopen. Ikzelf voelde direct dat het niet super zat, maar kon wel nog een redelijk hoog tempo aanhouden. Het was 10km afzien, en heel de tijd haasje over spelen met de atleten rondom mij, in de laatste ronde kon ik me van een 18de plaats terugvechten naar een 14de… Maar alles zat extreem dicht opeen, 10″ sneller lopen had een 9de plaats geweest.. 20″ trager en ik was 20ste…

Willem liep ook sterk, maar moest in de laatste twee rondes ook nog wel wat plaatsen toegeven… het zat dan allemaal ook heel dicht opeen… Tom liep uit, maar de combinatie van een loopstop van enkele weken en het harde fietswerk voor mij, maakten dat zijn benen ook niet zo super meer waren…

Bedankt, aan de mannen die hun race in functie van mij afgewerkt hebben! De energie die ik hiermee heb kunnen uitsparen heeft mij zeker enkele plaatsen winst opgeleverd!

Volgende race is de europabeker in Cremona (italië) op 12juni, nadien volgt het ek in Pontevedra op 25juni. In beide races sta ik normaal gezien samen met Peter Croes aan de start, en voor het ek is ook Ine geselecteerd voor de juniores wedstrijd!


Goud BK Olympische afstand Kortrijk

wedstrijdverslag van de originele SMO-team website: https://sites.google.com/site/teamsmo/home20

A team can be perfect (door Simon De Cuyper)

Hier zit ik dan, de nationale titel “Olympic Distance” veroverd, hiermee overtrof ik mijn eigen verwachtingen, maar realiseerde wel mijn dromen.

Woensdag trok ik reeds naar Kortijk, om samen met enkele ploegmaats het parcours te verkennen. Het ging duidelijk geen simpele wedstrijd worden, er werd ons een pittig parcours onder de wielen geschoven, en ook het lopen was alles behalve vlak. Op zondag zelf kwam ook de wind zich nog eens bemoeien, het ging zwaar worden…
Ook de ploegentaktiek werd besproken en dit zorgde voor een dubbel gevoel. Enerzijds is het zalig als er een team een functie van jou de wedstrijd wil ingaan, maar wat indien ik een complete off-day zou hebben en afging? Anderzijds zit je met het voordeel dat, indien er iets mis loopt, je kansen nooit helemaal verkeken zijn dankzij hun steun.

En het liep eigenlijk al wat mis… ik deed een slecht zwemnummer en kwam een minuut na Axel en Stijn, de twee grote favorieten, aan land. Gelukkig had ik reeds tijdens het zwemmen ploegmaat Frederik De Vreese naast mij opgemerkt, zo wist ik dat er nog niks helemaal verloren was. Frederik bracht me tijdens de eerste fietskilometers terug naar voor en zo werd er een groepje gevormd met Bart Colpaert, Cedric Slock, teammate Frederik en de atriac-boys Lander en Marc, mijn directe concurrenten in de strijd voor de beloftentitel! Vooraan zaten Axel, Stijn, Willem Brems en een andere teammate: Tom Vander Hoogerstraete, die afstoppingswerk in functie van mij verrichtte.

De samenwerking in onze groep verliep redelijk goed, waardoor de voorsprong van de kopgroep nooit meer dan 45seconden zou bedragen. In de laatste 5 fietskilometers heeft Frederik zich nog eens volledig gegeven waardoor onze achterstand tot slechts 15 seconden herleid werd, en ikzelf in een zetel de wisselzone bereikte. In de laatste kilometer kwam Marc nog ten val, een heel ongelukkig moment, petje af voor zijn vechtlust waarmee hij toch nog op een zucht van het podium zou stranden.

Ik kwam de wissel in en zag de kopgroep dus net vertrekken, podiumplaats in zicht maar ook voor de titel was alles nog speelbaar… gewoon gaan! De beentjes ondervonden weinig hinder van het fietsnummer en ik vertrok als een bezetene. Wat me al gauw in derde positie bracht! In de stijle afdaling die volgde vloog ik Axel voorbij, enkel Stijn liep nog voor mij op zo’n dertig meter. Vooruitgeschreeuwd door de SMO-supporters, vrienden en trainingsmakkers liep ik langzaam naar Stijn toe. In de tweede ronde moest het gebeuren! In de afdaling, blijkbaar mijn specialiteit, was het erop en erover en vloog ik Stijn voorbij, een gat van tien-twintig meter dat ik nu enkel moest zien te behouden.
In de derde ronde kreeg ik het toch nog zwaar, maar ik zou het vandaag niet meer afgeven. Uiteraard dolgelukkig veroverde ik mijn eerste belgische titel in de kwarttriathlon! Stijn werd tweede en Lander kon in een spannende eindsprint met Marc de bronzen medaille binnenhalen.

Ik heb het perfecte ploegenspel kunnen afmaken en ben mijn teammates bijzonder dankbaar! Zowel Tom en Frederik in de race als al de anderen die me langs de kant een mentaal duwtje gaven tijden het lopen! Thanks!!!

Verslag vanuit de kopgroep (verslag van Tom VdH)

Met 3 doelen vertrok ik zondag naar het BK in Kortrijk. Als eerste zwemmer uit het water komen, het groepje waar ik inzat afstoppen voor mijn kopman en zelf een top 30 plaats behalen. Na Eeklo was ik vol vertrouwen maar woensdag begon ik toch wat te twijfelen. We waren het parcours gaan verkennen en in elke ronde zaten er toch 3 korte maar pittige klimmen! Half april werd ik tijdens de stayerwedstrijd in Oostende 2 maal gewoon uit het wiel gereden door relatief onbekenden en 2,5 maand later legde ik mezelf al op om te proberen de toppers te volgen op dit zwaar BK parcours gedurende 45 km. Tijdens de opwarming schoot mijn versnelling stuk. De laatste weken werd mijn fiets wat getuned en ik had nog verre van vertrouwen in mijn nieuw materiaal en nu kwam dit er nog eens bij. In plaats van een deftige opwarming werd het dus een stresserende op en af rijden van de parking waarbij mijn versnellingsapparaat telkens wat bijgeregeld werd. Perfect was het niet maar Michael stelde me gerust, ik zou de hele wedstrijd wel op buitenblad kunnen rijden.

Gewoonlijk hoef ik slecht 15 meter snel te zwemmen om uit het geduw en gestamp te komen tijdens de zwemstart. Ditmaal was het helemaal anders maar gelukkig ben ik geen watje en kreeg iedereen die het wenste, een stampje terug. Na een eerder rustige eerste 200 meter zwom ik geleidelijk aan naar de 3e plaats. Ik had al door dat met 2 keer per week een zwemtraining, een eerste zwemtijd niet meer mogelijk zal zijn dus ik wijzigde mijn plannen, liet een gaatje vallen met de eerste 2 en posteerde mij in 5e positie.

Na een trage wissel (mijn wetsuit was nog niet uit toen ik bij mijn fiets was en ik verkoos om mijn schoenen al aan te doen tijdens de wissel omdat de eerste 500 meter een kasseienstrook was) verliet ik de wisselzone met geen flauw benul van mijn positie. Michael riep me toe dat ik het wiel van Stijn Goris (een 50 tal meter voor mij rijdend maar met zen voeten nog uit zen schoenen) moest pakken. Al snel zat ik in zijn wiel waar ik de volgende 4 kilometer ook bleef. Nu maakte Goris al 4 kilometer lang vreemde buitenwaartse bewegingen met zijn linkerarm en riep hij mij ook vreemde dingen toe waarvan ik gelukkig niet alles begreep door de hoge snelheid. Op de eerste en zwaarste klim nam ik dan toch eens over omdat op 15 seconden voor ons 2 andere atleten reden en in een groepje van 4 zou Goris zich misschien iets minder kwaad maken op mij. Ik ben nog steeds explosief en kon het gat snel dichten. Op het blauwe triatlonpakje van 1 van deze atleten las ik een beetje verrast: Zeebroeck. Ik dacht dat die al meer dan 3 minuten voor ons zou rijden in een ander groepje. “Shit”, dacht ik, “ik heb Goris en Zeebroeck gewoon samengebracht. Hoe dom!”. Ook Willem Brems zat ik het groepje.
Na 1 ronde werd me eindelijk (!) duidelijk dat ik in de kopgroep zat en dat we 50 seconden voorsprong hadden. Ondertussen had ik de 2 topfavorieten al duidelijk gemaakt dat ik voor Simon reed en mij dus niet op kop ging zetten. De eerste 2 rondes was de organisatie in de kopgroep van 4 dan ook bijzonder slecht. Soms reed Goris eens weg, dan weer Zeebroeck of begonnen ze weer maar eens te zagen tegen mij, zelfs in de 2 talen: “neem toch over, al is het maar 10 seconden”, “het is een unieke kans voor u, grijp ze toch”. Nu kom ik duidelijk nog veel ervaring te kort in de bochten en lag telkens een paar meters achter. Na ronde 2 maakten ze daar gebruik van en begonnen ze al gekken rond te draaien om me af te schudden. Taai als ik was gaf ik niet af en kon terug aansluiten waarna ze het 1 km verder nog eens probeerden op de beklimming. Goris zijn emmer liep toen bijna over waarop ik de 3 atleten duidelijk maakte dat ik nog maar 4 maand op een racefiets zat en dat ze niet konden verwachten dat ik veel kop zou doen. De verstandhouding keerde daardoor blijkbaar terug en ze begonnen rond te draaien. Heel af en toe deed ik ook eens kop waarbij ze me dan bijna een minuut lieten verzuren tot ik bijna stilstond, dan namen ze weer over. Maar het zag er goed uit, ik kon met hen de wisselzone binnen geraken en had mijn opdacht toch heel deftig uitgevoerd.
Tijdens het lopen kon ik nog deftig stand houden en werd overgelukkig 11e waarna ik direct mijn excuses aan mijn medevluchters ben gaan aanbieden, ze begrepen het wel denk ik.

Dit wil ik jullie zeker niet onthouden: na 500 meter lopen stak Simon mij in een razend tempo al voorbij. Ik riep hem toe: “Komaan é Simon, je loopt sneller, ze zijn niet ver meer”. Waarop hij zijn SMO petje 180 graden draaide en verder naar de overwinning stoomde ! Na het perfecte teamwerk op het BK ploegentriatlon heeft SMO nu ook getoond op stayerwedstrijden dat het een hecht team is! Houden zo! De toekomst lacht ons toe.


Best Case Scenario (door Frederik De Vreese)

Vandaag aan de start van het BK in Kortrijk. Individueel had ik me geen doel gesteld, mijn wedstrijd ging afgestemd zijn op onze titel/podiumkandidaat Simon. Als hij voor me uit het water zou komen, dan moest ik niet echt doorfietsen en kon ik mijn kans gaan in het lopen, als we samen uit het water zouden komen, dan was ik zijn knecht in het fietsen. Het werd optie 2. De eerste 5 kilometer gas geven met Simon in het wiel, om Marc Geerts, Lander Dirken, Cedric Slock en nog een 3-tal atleten op te pikken. Na 10 km was onze achterstand 45″, op Axel Zeebroek, Stijn Goris en onzen Tom ( die weer een dijk van een wedstrijd heeft gereden!). Ondanks de goede verstandhouding en het harde werk op de fiets, bleven we toch tot bij de ingang van de laatste fietsronde op 45″ hangen. De laatste ronde heb ik me dan gans leeggereden met het heuglijke gevolg dat we genaderd waren tot op 15″. Mijn werk zat er op, nu was het aan Simon. Ik heb tot mijn eigen verbazing toch nog mijn loopschoenen aangetrokken en heb de wedstrijd uitgelopen ( 15e plaats overall). Simon zette een formidabel loopnummer neer en deed wat hij moest doen: Belgisch Kampioen worden. Alle SMO-supporters en atleten stonden te glunderen. We voelden ons even allemaal kampioen.
Recept van de overwinning ( naast het feit dat Simon een superatleet is): TEAMSPIRIT. We mogen er trots op zijn! Er zijn volgens mij weinig clubs waar atleten en entourage zo goed aan elkaar hangen als bij de rode brigade van SMO. Het is maar door deze goede sfeer dat we dergelijke prestaties kunnen leveren. Trainingsweekendjes, clinics, gezamelijke trainingen,… Dank je wel SMO, en graag gedaan Simon!!