Olympische triatleet
Category : Frankrijk , TCG 79 Parthenay
Het wedstrijdseizoen is volop aan de gang en ik ben halfweg van een erg drukke wedstrijdperiode. Vorig weekend was er het EK Olympische afstand in Alanya, dit weekend ging ik van start in de 3de manche van de Franse Grand Prix, en de komende twee weekends staan er met het BK OD en de WTS-manche in Kitzbühel nog meer leuke races op het menu.
Even terugkomen op het EK OD in Alanya waar ik 23ste werd en eerder met een ontgoocheld gevoel huiswaarts keerde. EK’s en mezelf zijn tot op heden nog niet vaak een geslaagd huwelijk geweest. En ondanks dat ik zeer goed voorbereid aan de start kwam, en een top 8 wel een realistisch en haalbaar doel was kwam ik niet met dit resultaat naar huis. Kort samengevat was mijn zwemprestatie verleden week niet goed genoeg. Aan de eerste boeien, na 330meter, zat ik reeds in de achterhoede en meer dan plaats behouden is me nadien ook niet meer gelukt. Opschuiven doorheen het pak is erg moeilijk, en meestal ben ik in staat van een goede start te nemen zodat positie behouden de belangrijkste opdracht is. Dit was dus niet gelukt, ik verliet het water met te veel achterstand en bevond me in de derde groep. Ondanks de inspanningen die toch nog geleverd werden op de fiets verloren we enkel tijd op de twee pelotons voor ons. Ik zette een degelijk loopnummer neer, maar meer dan die 23ste plaats kon ik ook niet meer uit de brand slepen.
Soit, ik heb ondertussen wel al geleerd hoe ik zo’n ontgoocheling het beste doorspoel. En het was niet slecht dat ik nog drie nieuwe races voor de boeg had na het EK… Misschien was ik gewoon nog niet 100% gesupercompenseerd van mijn zware zwemtrainingen en zou ik in de volgende races het goede gevoel van de trainingen wel vertalen in een degelijk zwemnummer.
Gisteren was er dan de 3de manche van het Franse circuit. Deze vond plaats in St-Jean-des-Monts een stadje aan de Atlantische Oceaan, waar er met een woelige zee, een strakke wind, een technisch fietsparcours, een loopparcours met passage door het mulle zand en de aanwezigheid van vele wereldtoppers genoeg uitdagingen te vinden waren. De regen van de voormiddag bleef in de namiddag gelukkig weg, zodat dit al geen hindernis meer kon vormen.
Het zwemmen in de woelige zee was een heel karwij, en eigenlijk had ik tijdens het zwemmen geen flauw benul van waar ik me juist bevond. Het inlopen van de zee verliep niet super vlot voor mij, maar eenmaal tussen de golven vond ik wel mijn draai, onder de golven duiken, over de golven gaan, meedrijven met de golven, het is eens iets anders dan gewoon zwemmen. En toen ik op het strand kwam en naar de wissel liep zag ik aan de namen voor mij dat ik in goed gezelschap het water verlaten had. Brownlee, Mola, Bowden, Gomar,… een beetje de groep die ik vorig weekend wat gerateerd had.
De aanvang van het fietsen ging super hard, alles op een lint langs de smalle kustbaan, in een rotvaart langs (en over!) de ronde punten, totdat we tegen het einde van de 1ste ronde vooraan de 7 leiders te pakken hadden en een groep van 20 vormden. In de derde ronde viel het tempo echter stil, en kon een 2de groep van een twintigtal atleten de aansluiting vinden. In deze races is het teamresultaat, bepaald door de drie beste atleten van elke club, cruciaal en belangrijker dan de individuele uitslag. En ik had de indruk dat Mola en Brownlee het tempo in de derde ronde tactisch aan het drukken waren zodat hun derde man vanuit de tweede groep ook kon aansluiten… Ik positioneerde me strategisch goed vooraan, kostte me soms wel wat krachten, maar zo kon ik veilig en vooraan de groep de 2de wissel induiken. Goede wissel en bij de eerste vijf atleten buiten. Het lopen ging zoals we dat gewoon zijn op deze sprint races super snel… Ik probeerde bij de stukken tegenwind uit de wind te blijven, en me bij de eerste 5 à 10 te handhaven. Maar in het stuk door het zand moest ik lossen bij mijn groepje. Offroad is echt niet mijn ding en ik geraakte er echt niet door. Ik werd gepasseerd maar probeerde aan te hangen en eenmaal terug op de asfalt opnieuw aansluiting te vinden voor mij. Brownlee en Mola waren vooraan al gaan vliegen maar daarachter liep er eigenlijk een groepje van een 8 man samen. Ik kwam even wat terug maar geraakte er niet bij. Werd in de volgende ronde op het zand opnieuw op achterstand gezet en voelde de hete adem van vele andere atleten in mijn nek. Eenmaal terug vaste grond onder de voeten heb ik nog eens alles op alles gezet voor de top 10 en kon ik in de laatste kilometer nog een paar man passeren en al sprintend de 9de plaats in beslag nemen. Kapot! Maar het deed wel deugd.
Volgend weekend staat er het BK Olympische afstand (1/4) in Brasschaat op het programma. Daar heb ik een titel te verdedigen! Ik kijk er enorm naar uit om nog eens een race in België af te werken en hoop uiteraard mijn titel te verlengen. Grootste concurrent voor de titel is Pieter Hemeryck, de nummer 2 van vorig jaar, ik verwacht dan ook een spannende strijd!
De week nadien ga ik van start in de WK manche in Kitzbühel (WTS: World Triathlon Series). Ze pakken daar uit met een ongezien format, 750meter zwemmen gevolgd door 12km fietsen waarbij we de Kitzbühel Horn (12% gemiddeld met stukken boven de 20%) moeten bedwingen en vervolgens ook nog 2,5km lopen in stijgende lijn onder de voeten geschoven krijgen. Ik heb geen specifieke ambities voor deze race, heb me niet echt voorbereid op fietsen bergop, wat eerder toch een nadeel is, maar heb altijd wel graag omhoog gereden dus het zal wel plezant zijn. Hopelijk kan ik dat nadien ook nog zeggen. En liefst van al kom ik ook met een deftig resultaat naar huis!
Groeten
Simon DC