WTS Capetown

Afgelopen zondag finishte ik als 48ste op de WTS manche in Cape Town. Finishen, dit op zich voelde toch aan als een kleine succeservaring. Mijn seizoen kon niet slechter beginnen dan met drie keer op rij een DNF (did not finish). Zowel in Abu Dhabi, Mooloolaba als aan de Goldcoast werd ik in het zwem- en fiets-nummer op een te grote afstand gezet door de kop van de race, waardoor ik de loopschoenen niet meer mocht aanbinden.
Voor mezelf was dit steeds een mentale tik, en na drie zo’n races werd het mentaal toch ook zwaar om dragen. Dit strookte niet met mijn ambities en verwachtingen die ik, meen ik wel terecht, aan het begin van het seizoen had uitgesproken. Het strookte ook niet met de winter die ik had afgewerkt en waarbij alles, zeker tot eind januari, erg goed verliep.
Er zat niets anders op dan te zoeken naar een verklaring, en die kreeg ik ook wanneer ik voet aan grond zette in Zuid-Afrika. Ik kreeg een telefoontje van mijn dokter waarin hij me vertelde dat ik de voorbije maanden een infectie van klierkoorts had doorgemaakt. Ik moet dan ook niet ver meer zoeken om te weten waarom het me niet lukte om op niveau te presteren gedurende de voorbije twee maand. Racen op WTS niveau met de beste en fitste triatleten ter wereld is dan gewoon niet mogelijk…
Vermits de meest acute infectieuse fase waarschijnlijk al achter de rug is, kreeg ik van de dokter toch groen licht om te starten in deze race. Laat ik duidelijk zijn, had ik nog niet vertrokken geweest naar Cape Town, dan was ik niet afgereisd… Maar ondertussen was ik hier en wou ik op zijn minst starten en zien waar ik uitkwam. Uiteraard wist ik op voorhand dat deze race erg moeilijk ging worden, omdat mijn lichaam op dit moment gewoon niet in staat is om zo’n inspanning te leveren gedurende bijna twee uur. Ik deed dan ook een minimale voorbereiding met veel minder intensiteit en volume dan in een normale raceweek. Er vanuit gaande dat rust en het opladen van de batterijen de beste voorbereiding was.
Ik heb de finish bereikt, het was lastig, ik zag zwaar af, ik voelde me halfweg het fietsen al helemaal leeg. Maar ik ben tot aan de finish geraakt. Wat voor mij ergens toch een kleine mentale opsteker was, omdat er vandaag sowieso niet meer in zat. Dit was gezien de gegeven omstandigheden het maximaal haalbare denk ik.
De komende weken komt mijn volledig herstel wel op de eerste plaats. Want ik heb de voorbije twee maand waarschijnlijk wel wat roofbouw gepleegd op mijn lichaam. Eenmaal groen licht van de dokter kan ik terug deftig beginnen trainen, om dan te zien aan welke races ik dan zal/kan deelnemen.
Uiteraard is het als atleet pijnlijk om de diagnose van klierkoorts te krijgen… Als eerste gedachte schoten er mij dan ook doemscenario’s door het hoofd, waarbij ik dit seizoen volledig op mijn buik kan schrijven. En als gevolg daarvan de road to Rio voor mij dan zo goed als onhaalbaar wordt. Ik probeer echter positief te blijven, wetende dat tegenslagen en ontgoochelingen niet los te koppelen zijn van de sport. Ik heb er in het verleden nog meegemaakt en ik ben er altijd sterker uit gekomen. Het lucht allesinds wel op dat ik nu weet wat er de voorbije periode zo fout liep. En ik geloof er in dat de tegenstand nog niet van me af is dit jaar 😉

Ik had geen goesting in commotie of extra aandacht rond dit topic vlak voor mijn race. Dit had me enkel afgeleid van mijn sportieve voorbereiding op de wedstrijd. Daarmee dat ik dit nu pas communiceer.
Ik wil bij deze nog topsportdefensie, de VTDL en het SMO-specialized triathlonteam bedanken voor hun blijvend vertrouwen en steun in mijn sportieve ambities.
Sportieve Groeten,
Simon

27e plaats WTS Kaapstad