And so, the journey continues

Bij mijn laatste blog was ik blijven steken bij de race in Mooloolaba, ondertussen zijn we alweer enkele weken verder. En hierover valt best wel wat te vertellen, hierbij het vervolg van mijn trip.

Na Mooloolaba kende ik twee mooie trainingsweken aan de Goldcoast, en bereidde ik me voor op de volgende race, die plaatsvond in New Plymouth (Nieuw-Zeeland). Ik reisde af naar Nieuw-Zeeland waar ik in de piepkleine luchthaven van New Plymouth opgewacht werd door Pete. Pete Crawford zou mij een week opvangen in zijn gezin, en ik genoot ervan om na al die weken van huis eens in een homestay te verblijven en te kunnen genieten van een iets huiselijkere sfeer. De Crawford familie ontving mij met open armen, en hebben ook de moeite genomen om me op twee uur tijd toch een korte impressie te geven van hun stad met de mooiste bezienswaardigheden. Ondanks dat ik heel veel reis, zie ik op de meeste locaties nauwelijks iets van de wereld… Dus het was fijn om deze keer toch een paar interessante sites bezocht te hebben.

De wedstrijddag naderde snel, en ik keek er naar uit om te racen op deze prachtige locatie. Maar de race bracht niet het resultaat waarop ik gehoopt had.

Ik kende voor mezelf een correct zwemnummer, en op 30 seconden van de snelste zwemmer verliet ik het water. Wat zeker geen super zwemnummer is, maar wel een normaal verschil op 750m. Rond de 50ste positie, kwam ik aan in de wisselzone en daar zag ik dat alles nog super dicht bij elkaar zat… Ergens in dit lint van atleten viel er echter een gaatje in de eerste fietskilometers, waardoor dat we in de eerste ronde een inhaalmanoeuvre dienden te maken. De samenwerking was echter niet optimaal, en vele atleten zaten ook even op hun tandvlees na het zwemmen. Waardoor we in de eerste twee rondes de achterstand zagen oplopen tot 45 seconden. De laatste twee rondes geraakten we toch opnieuw iets wat georganiseerd, en kwamen we terug tot op een 25 seconden. Maar zoals zo vaak reed niet iedereen mee in de groep… Ik diende hier voor mezelf ook een keuze te maken. Vol meerijden in de hoop om terug dichter te komen op de kopgroep? Of berusten en het lopen afwachten… Ik koos voor de eerste optie. Deed een goed fietsnummer, en duwde een serieus wattage gedurende de fietsproef, maar verloor hier ook wel mijn loopbenen bij. Ik kwam de tweede wisselzone uit en voelde dat er niet veel snelheid meer op zat, en zag enkele atleten die ik 20km lang niet gezien had mijzelf voorbijstormen… Ik hield een redelijk hoog tempo aan tot de finish, maar veel versnelling zat er niet meer in. Enerzijds frustrerend, anderzijds part of the game. Ik finishte als 43ste, en kende een beter gevoel bij deze race dan bij de voorgaande in Mooloolaba. Maar het is geen resultaat dat me veel punten oplevert.

Twee dagen later reisde ik opnieuw richting de Goldcoast, waar voor mezelf nog een weekje training op het programma stond, en voor de andere Belgen de tweede WTS manche van het seizoen plaatsvond. Ik keek toe en zag twee spectaculaire races, waar de beste triatleten ter wereld met elkaar in de clinch gingen:
Waar dat Gwen Jorgenson haar “winning streak” na twee jaar doorbroken werd.
Waar Helen Jenkins, na enkele jaren getekend door blessures, opnieuw aanknoopte met een zege en zo haar selectie voor de OS afdwong.
Waar Mario Mola zijn zegereeks van dit seizoen op indrukwekkende wijze verder zette.
Waar Jonathan Brownlee in de laatste kilometer volledig bezweek als gevolg van de hitte en uitdroging en de finish over gestrompeld kwam.
Waar Alistair Brownlee (Olympisch Kampioen) teleurstelde bij zijn comeback, na een jaar met blessures en een operatie, en in de achterhoede de finish bereikte…
Voor mezelf duidend, dat ook de grootste kampioenen tegenslagen kennen, en een comeback niet over rozen loopt of makkelijk is. Maar dat de aanhouder wel wint, en na verloop van tijd wel opnieuw op topniveau geraakt… Al vraagt het soms wat tijd…

Paar dagen later vertrok ik dan ook richting China voor mijn volgende race. Ditmaal enkel met collega Marten Van Riel.

Reizen naar China biedt altijd wel wat avontuur, zeker wanneer het host Hotel volzet blijkt te zijn en de eerste twee nachten doorgebracht dienen te worden in een klein lokaal hotelletje in de stad. Waar er geen Engels gesproken wordt en een Visa of Mastercard ook niet tot de betaalopties behoren. Idem voor het gros van de supermarktjes in de buurt van ons Hotel. Waardoor we na een paar uur Chengdu doorkruisen, vreesden dat we twee dagen gingen moeten overleven op energie gels en bars die we nog van thuis mee hadden. Gelukkig vonden we dan toch de Bank of China, waar onze kaarten aanvaard werden en we geld konden afhalen. Want de meeste banken in China aanvaarden enkel kaarten van de “Union Bank”. Ons menu werd dus uitgebreid met oats en oreo cookies. En de vreugde was groot toen we gisteren konden verhuizen naar het Host Hotel, waar dat de kamers iets groter, luxueuzer en properder zijn. En het buffet van het restaurant er een heel stuk properder en gezonder uitziet.

Ondertussen leggen we hier op ons gemak de laatste hand aan de wedstrijdvoorbereiding. Op zaterdagochtend staat er dan de Chengdu World Cup op het programma, voor mezelf de eerste Olympic Distance race van het seizoen. Ik kijk er naar uit, en hoop opnieuw een resultaat in stijgende lijn te kunnen neerzetten.

Sportieve Groeten,
Simon